Το 2011 μας αποχαιρέτησε, ήταν η χρονιά που η ταξική επίθεση από την πλευρά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που έδωσε τη σκυτάλη στη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ με πρωθυπουργό τεχνοκράτη τραπεζίτη, πήρε πρωτόγνωρες διαστάσεις. Ήταν η χρόνια που ο λαϊκός παράγοντας μπήκε δυναμικά στο προσκήνιο με τις πλατείες του Μάη και του Ιούνη, με το φοιτητικό κίνημα του Σεπτέμβρη, με τη Γενική Απεργία 19-20 Οκτώβρη, με τις παρελάσεις σε ολόκληρη τη χώρα στις 28 και έπειτα με τις μαχητικές απεργίες της Χαλυβουργίας, του Alter και με μια σειρά αγώνων σε εργασιακούς χώρους σε όλη την επικράτεια που ακόμα συνεχίζονται. Η νέα χρονιά μας βρίσκει κάπου εκεί που μας άφησε η προηγούμενη, απ’ ότι φαίνεται οι «άγιες μέρες των Χριστουγέννων» δεν ήταν ικανές να ανακόψουν την κοινωνικά καταστρεπτική επίθεση. Απ’ ότι φαίνεται δεν τους άγγιξε «το πνεύμα των Χριστουγέννων» και συνεχίζουν ακάθεκτοι με χαρά απειλές για διακοπές ρεύματος, τις νέες μειώσεις μισθών, τη μαθητεία να βυθίζει στην εξαθλίωση τη νέα γενιά, την εφαρμογή του νέου Νόμου Διαμαντοπούλου-Γεωργιάδη να συνεχίζει και τις εκλογές για την ανάδειξη των Συμβουλίων Διοίκησης να βρίσκονται προ των πυλών.
Ο νέος Νόμος ψηφίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες εν μέσω θέρους πέρυσι, και παρά τη διευρυμένη κοινοβουλευτική υποστήριξη βρήκε και βρίσκει απέναντι του την πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας. Αποτελεί την εξειδίκευση της μνημονιακής πολιτικής (νέος εργαζόμενος, συγχώνευση και κατάργηση τμημάτων, μειωμένη χρηματοδότηση κ.ά.) στην εκπαίδευση και την ταφόπλακα της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, μετά από χρόνια κυβερνητικά οργανωμένης(ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) απαξίωσης και υποβάθμισης . Συνοπτικά ο νέος Νόμος δημιουργεί τους εργαζόμενους που θα χωρέσουν στη νέα μνημονιακή κοινωνική πραγματικότητα (μισθοί πείνας, εργασιακή πειθαρχία, τέλος δικαιωμάτων κ.ά.), διαμορφώνει ένα νέο χώρο παρέμβασης του μεγάλου κεφαλαίου προκειμένου να μεγιστοποιήσει αυτό τα κέρδη του και σε αυτό το πλαίσιο δεν χωρά η δημοκρατία (αυτοδιοίκητο, συλλογική εκλογή οργάνων από όλα τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας) και οι διεκδικήσεις (άσυλο: χώρος και μέσο κοινωνικών αγώνων).
Εν ολίγοις ένα από τα βασικά μέσα για να πετύχουν το σκοπό της διάλυσης του Πανεπιστημίου όπως το ξέρουμε είναι η νέα διοικητική διάρθρωση με ακρογωνιαία λίθο το συγκεντρωτικό, πανίσχυρο και ανεξέλεγκτο Συμβούλιο Διοίκησης. Το τέλος της δημοκρατίας και η οριστική εφαρμογή του Νόμου περνάει μέσα από την εκλογή των εσωπανεπιστημιακών μελών του. Εσωπανεπιστημιακών μελών γιατί το Συμβούλιο με βάση το Νόμο θα απαρτίζεται και από μέλη εκτός ιδρύματος (επιχειρηματίες, τοπικοί παράγοντες κλπ). Συνεπώς Κομβικός σταθμός στην παρεμπόδιση της εφαρμογής του Νόμου είναι η με κάθε μέσο (καταλήψεις, μη κατάρτιση λιστών υποψηφίων, μη παράδοση λιστών ψηφισάντων, απεργίες κλπ) μη διεξαγωγή των «εκλογών» της θεσμικής εκτροπής από το φοιτητικό κίνημα και τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα μέρη της πανεπιστημιακής κοινότητας (καθηγητές, διοικητικό προσωπικό κλπ). Την ίδια στιγμή πρέπει να παλέψουμε στο πλευρό των εργαζόμενων και της νεολαίας για την ανατροπή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και της πολιτικής του κεφαλαίου που μας καταδικάζει σε ένα παρόν εξαθλίωσης και ανύπαρκτο μέλλον.
Όλοι/όλες στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων
Με όπλο την αντίσταση και δύναμη την αλληλεγγύη μπορούμε να νικήσουμε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου